विशाल नाल्बो
चर्को गरी लागेको छ घाम
बगिरहेछ निधारबाट धारा पसिनाको
चुढिएको छ पैतालाको चप्पल
बटारेर बटारेर बटारेर स्टेरिङ
ठेलाहरुले बिरुप बनाएको छ हातको पञ्जा ।
ऊ रिक्सावाला
छोरीको स्कूलको निम्ति घामपानी सहन्छ ।
आफ्नै हातले निमोठी मारेको
झल्झलाउँदो सेप्माङलाई सम्झिन्छ र खान्छ
लिम्बुनी माइलीको भट्टीमा लोक्कल वाइन्
अनि बेस्मारी गाली गर्छ तागेरानिङवाफूमाङ्लाई।
ऊ हरेक साँझ रक्सी खाएर
मेटाउँछ थकान् र बिर्सि पठाउँछ
केही बेरलाई समस्याको फक्ताङलुङ ।
ऊ रिक्सावला
श्रीमतिको हस्पिटल खर्चको निम्ति भोक सहन्छ।
ऊ पानी खाएरै टार्छ भोक
टार्छ औषधि नखाएरै असंख्य बिसन्चो
गाउँछ पसिनाको हाक्पारे
अनि तान्छ भाग्य हराएको गल्लीतिर रिक्सा ।
आधोकिन् गायिनको तुगेरो
सोमिते थेमान् थेमान् याम्बक् चोक्मारो ।
ऊ रिक्सावाला
बेस्मारी सम्झिन्छ आफ्नो भत्किएको घर
र, ठहराउँछ कल्पनामा बजारको चोकैमा बिल्डिङ ।
कुनै बेला
बढे छ भने अदुवाको भाउ
सप्रिएछ भने अलैँची
फूलेछ भने कुच्चो
अथवा सुध्रिएछ भने यो देशको अर्थनीति ।
ऊ थुन्सेभरी बोकेर खुसी फर्किने छ गाउँ ।
कबि दार्जीलिङ, कालिम्पोङ, भारतमा हुनु हुन्छ ।
