साहित्य

कविता “झुट”

किरण सिवा मलाई तिम्रो याद आउदैन तिमी सङ्ग बिताएका हरेक पलहरु यादै छैन मलाई त यो पनि याद छैन कि ठिक त्यही बर्षातको मौसममा तिमी संगको पहिलो भेट , अहं याद त छदैछैन तिम्रो नजरको तलाउबाट प्रेमको पहिलो घुट्की अमृत बनेर म भित्र समाएको यी मेरा छाल परेका हत्केलामा तिम्रो

गीतको सौन्दर्य चेत…!!

बिमन किराती ‘हामीले हिमाल उठायौ एसियाको माझमा!’ पढ्दा सुन्दा मन साह्रै उद्वेलित हून्छ। गर्वले छाती फुल्छ ,अहो!हो जस्तै लाग्छ। तर थोरै गुनेर ल्याउदा हामीले हाम्रै ज्ञानचेत लाई हामीले नै गिज्याएर पानि पानि पारे जस्तै लाग्छ। जस्तो कि हिमाल सम्म पुग्ने सुविधा युक्त बाटो बनाउन नसक्ने हामी कसरी हिमाल उठान सकौला!??

यसपालीको दशैँ आयोे

पुर्ण बहादुर बस्नेत मोबाइलको घण्टी बज्यो मैले भने बुबा दर्शन् परबाट आमाको स्वर सुनियो यिनीहरु किन यस्तो गर्छन् वर्षदिनमा एकपटक अनुहार देखाउन पनि यति गाहे कैले आउँछौ तिमीहरु विदेशबाट मान्छेहरु घरगाउँ आइसके बरु केही गर्न सकिन्न हेर् हामी बुढा भइसक्यौँ तेरै छ भर पैसा छैन मोबाइलमा ल तेरी आमासंग कुरा

कबिता; मैले भोगेको कोरोना

राजन खतिवडा एउटै डिब्बामा अर्को यात्रीले छिंक गर्थो सबैले भन्थे फक यु , ब्लाडी हेल अलि पछि एउटै डिब्बामा एजड् पिपुल चढ्थे फिजिकल दुरी भन्दै उठेर अर्को सिटमा चढ्थे ! अलिक समय वात माक्स नलाउने मान्छे रोगी सेनिनाइजर नलगाउने फोहोरी भयो अझै पछि सकेसम्म सबैले घरका चिज बस्तु डिस्इन्फेक्टेड गरे

पुस्तक समीक्षाः हरर कविता भित्रको मनोविज्ञान

अन्वेश राई थुलुङ्ग मानिस किन न्यायको सपना देख्न खोज्छ ? बाल्यकालमा मैले हेर्ने फिल्मका हिरोहरु समाजका ‘भिलेन’ हरु सँग संघर्ष गथ्र्यो । ‘लास्ट फाइट’सँगै भिलेन रहित समाजको निर्माण गथ्र्यो । आफु मरेपनि भिलेन रहित समाजको निर्माण गरेरै मथ्र्यो । यद्यपी, वर्षौँसम्म मैले हेर्ने गरेका फिल्म र वास्तविक जीवनबिच भिन्नताहरु पाइरहेँ

गजल “राम्रै लाग्छ रे म उसलाई !”

लक्ष्मी प्रसाद चँम्लागाई         के माग्न हो या कस्तो माग्न, मन्दिर धाएकी छौ !! के को लागि हो या कस्को लागी, चिटिक्क भएकी छौ!! देख्दिन थे सधै यती, सजिएकी त तिमी.. के झोक चल्यो रातै सारी, रातै टीका लाएकी छौ !! राम्रै खबर मिल्यो या, सान्त्वना स्वरूप

कविता “मृत परदेशीको आवाज”

अनिल कोइराला तिम्रा कुर्कुच्चासरी फाटेका सपना र तिम्रो सारीको उडेको रंग बोकेर म परदेश छिरेँथे आमा तिम्रो हाँसो र प्रियाका आँसु सुम्सुम्याउने हातहरूलाई थन्काएर हरियो झोलाभित्र । आमा ! विदाइमा मैले हल्लाइरहेको हात मेरो होइन बाजेले गरिबीको उपहारमा दिएको तमसुकको हो । यो मैले खसाइरहेको आँसु मेरो होइन घरको कच्ची

कबिता “मेरो आफन्त आकाश”

लक्ष्मी प्रसाद चँम्लागाई म आकाश लाई हेरिरहन्थे बिहान उठेपछि अनि, साझ परेपछी लाग्थ्यो, आकाश मेरो आफ्नै पर्छ । आँखा खोल्न आकाश अनि, बन्द गर्न आकाश कस्तो जादु छ उसको, जो कसैले छेक्न सक्तैन बिहानै हेर्छु, तातो किरणको उज्यालो अनि, मध्य रात चिसो किरणको लाग्छ, आकाश मेरो आफ्नै पर्छ । चम्किला

कबिता “नाङ्गै भएछौं !”

केरुङ हाङ्सेम एक साँझ, लिम्बुवान गाउँमा एक हुल अपरिचित पाहुनाहरु आए । उनिहरु नाङ्गै थिए , हातमा वेद,मनुस्मृति, गायत्री मन्त्र र महाभारत बोकेका थिए । बास माग्यो, बास दियुङ खाना माग्यो, अन्न दियुङ लुगा माग्यो ,लुगा दियुङ बस्ने घर माग्यो,घर दियुङ गरि खाने माटो माग्यो,माटो दियुङ राज्य माग्यो , राज्य

कविता “आजकाल मलाई जँडिया भन्छ्न !”

प्रदिप योङहाङ लिम्बू अलैंचीको भारी बोकेर फुङ्लिङ् तिर उकालो जाँदै गर्दा, खुब प्यास लागेको थियो देउलिङ्गे पुग्दा। यसो प्यास मेट्न एउटा भट्टी पसलमा छिरेँ र मगाएँ, एक बटुक्का छिप्पेको जाँड। छिप्पेको घाम छिप्पेको प्यास छिप्पेको जाँड छिप्पेको म र छिप्पेको जाँड ल्याउने छिप्पेको सोल्टिनी आहा! क्या मिलेको। सँधै स्वाट्ट पर्दा